Główne objawy i leczenie depresji endogennej
Depresja endogenna jest powszechnym zaburzeniem psychicznym charakteryzującym się niskim nastrojem, letargiem, powolnym myśleniem, skrajnym nasileniem i długim okresem rekonwalescencji. Ciągle będąc w stanie depresji, osoba absolutnie nie jest w stanie prowadzić zwykłego stylu życia i angażować się w aktywność zawodową.
Częstotliwość tego stanu jest taka sama wśród mężczyzn i kobiet. Osoby w średnim wieku są zagrożone.
Depresja endogenna może występować jako niezależna choroba lub być jednym z objawów psychozy maniakalno-depresyjnej. Te subtelności są wyjaśniane podczas badania lekarskiego.
Główne objawy depresji endogennej
Można podejrzewać taką diagnozę na podstawie następujących znaków:
- Patologicznie obniżony nastrój o każdej porze dnia;
- Obecność opóźnienia motorycznego;
- Funkcja spowolnienia myślenia i mowy.
Przyjrzyjmy się szczegółowo każdemu objawowi.
Patologicznie przygnębiony nastrój
Jest najbardziej charakterystyczną oznaką depresji endogennej. Towarzyszem tego objawu może być nieuzasadnione uczucie udręki, niepokoju psychicznego bez powodu. Osoby z depresją endogenną kojarzą swój stan z ciężarem, który został umieszczony na ich klatce piersiowej. Pod wpływem tego odczucia cierpi percepcja otaczającego świata. Pacjenci z depresją endogenną postrzegają świat jako czarno-biały film.
Możliwe są dobowe wahania nastroju, które są szczególnie wyraźne po przebudzeniu się rano.
Powolne myślenie
Taki stan jest poza kontrolą człowieka iw ogóle nie zależy od jego kaprysów. W sytuacji awaryjnej tacy ludzie nie zmieniają szybkości mowy i działań. Przy powolnym myśleniu osoba nie jest w stanie szybko i wyraźnie udzielić odpowiedzi na pytania, czasami pamięć jest zaburzona.
Wraz z upośledzeniem mowy i umysłowym, tacy ludzie mają podwyższone poczucie winy, dręczą ich wyrzuty sumienia w połączeniu z niską samooceną. Typowymi przejawami takiego stanu są ciągłe samokrytycyzm, samooskarżanie się, hipochondria (pewność, że ma się fatalną diagnozę).
W trudnych sytuacjach mogą pojawić się halucynacje zawierające fragmenty gwałtownych działań.
Wstrzymanie ruchu
Z diagnozą depresji endogennej osoba nie jest w stanie wykonywać szybkich i precyzyjnych ruchów. Często zdarzają się przypadki zranienia samego siebie, a także samobójstwa z połączeniem hamowania motorycznego i zwiększonego pobudzenia emocjonalnego.
Pojawienie się myśli samobójczych jest wynikiem patologicznie obniżonego nastroju, ciągłego doświadczania poczucia winy i wyrzutów sumienia.
Drobne oznaki depresji endogennej obejmują:
- Naruszenie aktu zasypiania;
- Wczesne przebudzenie, przerwany sen;
- Uczucie zmęczenia po śnie;
- Zredukowany lub całkowity brak apetytu, nudności i inne zaburzenia trawienia.
Ta forma depresji charakteryzuje się okresowością, niezwiązaną z żadnymi czynnikami.
Diagnoza depresji endogennej
Zdiagnozowanie tego stanu jest znacznie trudniejsze niż jakiegokolwiek innego rodzaju zaburzenia depresyjnego. Wynika to z braku widocznych oznak w początkowej fazie choroby. Z reguły można podejrzewać depresję endogenną u osoby tylko w już zaawansowanej postaci. Obecność tej patologii psychicznej, a także stopień jej nasilenia można określić dopiero po wstępnym badaniu lekarskim i rozmowie eksperckiej z osobą.
Leczenie depresji endogennej
W tej sytuacji nie można polegać na samoleczeniu, ponieważ może to prowadzić tylko do pogorszenia stanu pacjenta. Leczenie depresji endogennej polega na terapii lekowej, a także na wyznaczaniu sesji psychoterapeutycznych.
Aby osiągnąć maksymalny efekt terapeutyczny, stosuje się specjalny schemat, który obejmuje następujące elementy:
- Przepisywanie leków przeciwdepresyjnych z uwzględnieniem indywidualnych cech osoby, a także nasilenia depresji. Stosowanie tej grupy leków ma na celu normalizację produkcji hormonów (dopaminy, serotoniny);
- Czas trwania leczenia może wynosić od kilku miesięcy do kilku lat. Wytyczną do przerwania terapii jest całkowita normalizacja stanu człowieka;
- W razie potrzeby można użyć środków uspokajających, nootropowych i uspokajających.
Psychoterapeutyczne leczenie depresji endogennej polega na prowadzeniu rozmów z lekarzem prowadzącym, omawiając niepokojące kwestie. Psychoterapia w tym przypadku ma na celu wyeliminowanie dyskomfortu psychicznego i doświadczeń. Podczas sesji te cechy charakteru, które mogą wywołać stan depresyjny, powinny stopniowo wygładzać się.
Ważne jest, aby pamiętać, że ważną rolą w leczeniu depresji jest tworzenie sprzyjającego środowiska psychologicznego w bliskim otoczeniu osoby. Krewni powinni traktować ten stan ze zrozumieniem, chronić osobę tak bardzo, jak to możliwe przed wstrząsami psychicznymi i stresującymi sytuacjami.
Nierzadko zdarza się, że osoba z depresją endogenną nie zauważa zmian w swoim stanie i nie może sobie pomóc. W takim przypadku inicjatywa powinna pochodzić z bliskiego otoczenia i polegać na szukaniu pomocy medycznej. To właśnie terminowość wykrycia zmian patologicznych w psychice decyduje o skuteczności i czasie dalszego leczenia.
Jeśli dana osoba ma skłonność do stanów depresyjnych, powinna unikać zwiększonego stresu psychicznego, przestrzegać miarowej codziennej rutyny, wykluczyć palenie i picie napojów alkoholowych oraz stosować zdrową dietę.